Poreč, Kroatië, donderdag 17 juli 2014

Uitslapen is iets wat veel mensen doen tijdens hun vakantie. Tot die groep behoren wij deze vakantie (nog?) niet echt. Vanochtend is het alweer vroeg dag. We zorgen dat we rond 8.30 uur kunnen vertrekken. Ook vandaag gaat de reis naar het zuiden, maar ditmaal slaan we voor Pula af. We gaan namelijk naar Fazana, een plaatsje pal aan de kust vanwaar een veerdienst vertrekt richting de Brijuni eilanden. Een nationaal park van Kroatië dat dus voor de kust ligt.

We varen om precies te zijn naar het grootste eiland van de Brijuni’s. Je arriveert in een haventje waar een paar jachten liggen die zomaar van het kleine neefje van Bill Gates zouden kunnen zijn. Qua grootte kunnen ze niet aan het jacht van Gates tippen dat we vorig jaar in Canada gezien denken te hebben, maar ze zijn toch indrukwekkend van omvang en waarschijnlijk ook van prijs. Je zult er waarschijnlijk wel een paar miljoen aan kwijt zijn, en dan hebben we het, voor de duidelijkheid, zeker niet over Kuna’s!

We haasten ons de boot af, want via reisverslagen en beoordelingen van andere Kroatiëgangers hadden we gehoord van elektrische golfkarretjes die je op het eiland zou kunnen huren. Aan het vasteland hadden we er al naar geïnformeerd en werden we naar de “sportafdeling” op het eiland verwezen waar men, als we geluk hadden, misschien nog wel een golfkarretje voor ons zouden hebben. De meeste andere mensen die samen met ons op de boot zaten werden het eiland over gereden door een gids in een behoorlijk vol treintje. Best leuk, maar geef ons toch maar een golfkarretje.

Gelukkig zien we, wanneer we de kade aflopen, langs een vrij chique uitziend hotel, al snel een kleine verzameling van die elektrische wondertjes staan. Omdat er op het eiland ook een golfbaan ligt en we een aantal beoefenaars van deze sport op de boot tegen het lijf liepen, zal de vraag naar golfkarretjes ongetwijfeld groot zijn. Sterker nog, er wordt ons door de verhuurder, waar we inmiddels zijn aangekomen, verteld dat er zelfs mensen zijn die ze mee het eiland af willen smokkelen. Knap als je ongezien een loopplank met een golfkarretje oprijdt, maar dat terzijde...

Wanneer we 1 “document” achterlaten (zo worden hier in Kroatië paspoorten genoemd, als je denkt dat je andere documenten zoals het diploma watertrappelen dat je op je vierde in een kikkerbadje bij je familie in de tuin hebt gehaald ook telt, dan heb je het mis!) kunnen we 2 uur gebruik maken van onze elektrische sjeesmobiel. Groot genoeg voor 4 personen en comfortabel uitgerust met een dak tegen de zon en een achteruitrijdbeveiliging waarvan de gemiddelde shovel nog niet eens is voorzien. De kleinste, grootste chauffeur (rara wie is dat) staat al handenwrijvend in de startblokken klaar om ons eens even binnen 2 uur het hele eiland over te crossen, wanneer de verhuurder de bediening van het karretje (heel eenvoudig overigens) uitlegt.

Wat zie je dan, in de 2 uur dat je het eiland overrijdt? Onder andere ruïnes, een safaripark, voetafdrukken van dinosaurussen (ditmaal hebben we ze dus wel in het echt gezien :)!) en een papegaai die de voormalige dictator Tito van Joegoslavië aan zijn dochter kado heeft gedaan voor haar 9e verjaardag (excuseer wanneer we er een jaartje naast zitten). Het beestje luistert naar de naam Koki en schijnt ook een beperkt repertoir aan (scheld)woorden te hebben. Meer dan zijn eigen naam hebben wij hem echter niet horen roepen. Hij zal het, net als ons, ook wel warm hebben gehad vandaag. Toch is het onder het afdak in het golfkarretje goed te doen. Op de achterbank laten Jacky en Patricia zich lekker rondrijden en proberen, samen met Jan op de passagiersstoel nog wat wildlife te spotten. Er moet namelijk wel wat te vermelden zijn onder aan dit verslag, nietwaar?

Een dier dat we al wel gezien hebben Jaap, maar dat we tot nu toe nog niet in de Wildlife Count hadden vermeld is die witte salamander van je. Je bedoelt waarschijnlijk de “human fish” die je hier in grotten vindt. “Human” omdat hij dezelfde huidkleur deelt met ons westerse bleekscheten en “fish” omdat het een vis is en dus geen salamander! Een longvis als we ons niet vergissen. Een ander interessant feitje nog: het beestje kan jaren zonder eten. Dat kunnen wij mensen hem dan weer niet nazeggen, dus wie hoger op de evolutionaire ladder staat? Wat er dan bij het diertje wel aan ontbreekt zijn ogen, maar ach, in die duisternis van grotten zitten die toch maar in de weg.

Terug naar vandaag dan maar. Na 2 uur hebben we toch wel de nodige dieren gespot. Kwestie van op tijd “ho” roepen en het golfkarretje komt met bijna gierende banden tot stilstand om wat foto’s en filmpjes te kunnen maken. We hebben grotendeels de kustlijn van het eiland gevolgd en dan blijf je je ogen uitkijken wat betreft het blauwe water. Het BLAUWE water. “An der schöne blaue Donau” gaat toch echt over de verkeerde waterpartij.

We leveren het golfkarretje weer in 1 stuk terug in en krijgen in ruil daarvoor ook het paspoort weer in 1 stuk terug. Vervolgens een broodje eten op het terras van een eettentje, want jongens en meisjes we hadden de luxe om eens ruim een half uur te vroeg te zijn voor de eerstvolgende afvaart van de veerdienst naar het vaste land. De boot vaart ons in ongeveer een kwartier (of misschien 20 minuten als je het manoeuvreren in de haventjes meetelt) terug naar Fazana. Tijd om terug te rijden naar ons hotel

Eenmaal terug in Poreč houden we een poosje siësta. Iets dat helemaal niet zo gek is hier, als je weet dat je wordt geacht stil te zijn in dit hotel na 22 uur ’s avonds, maar ook tussen 14 en 17 uur ’s middags! Ja echt waar, dat is geen grap. De Kroaten nemen hun rustpauze echt wel serieus. En wie zijn wij om ons daar niet aan aan te passen? Na de siësta resteren ons nog een paar uurtjes voor het avondeten en die gebruiken we om dan eindelijk eens in die Adriatische zee te duiken. “Duiken” moet je daarbij niet al te letterlijk nemen, want daarvoor heb je gezien de rotsen toch echt een helm nodig. Met de duikbril van Jan zien we dat we niet de enige levende wezens in de zee zijn en dat lijkt ons een goed teken. Veel verschillende soorten vissen en visjes begeleiden onze afkoelperiode.

WILDLIFE COUNT: veel kleine hagedisjes, de voetafdrukken van een wat grotere (uitgestorven) hagedis, pauwen met jongen, vlaamse (Kroatische?) gaaien, zebra’s, struisvogels, lama en diverse paardsoorten (in safaripark de Brijunische bergen) en diverse vissen hier in het water bij Poreč