Monument Valley, donderdag 18 augustus 2016

Gisteravond is nog wat anders verlopen dan eerder geschetst. We hadden namelijk, in verband met het gebrek aan zon toch maar besloten om na het eten nog even rustig de afwas te doen. Daarna zijn we toch nog even naar de canyon gegaan. Weliswaar naar een ander uitzichtpunt, waar je met de campers kunt komen en je dus niet afhankelijk bent van de shuttlebus.

Dat punt ligt bij het bezoekerscentrum van de Grand Canyon. Het centrum zelf was al dicht toen we er aankwamen, maar het zat ons desalniettemin toch mee. Want vlak voor zonsondergang kwam de zon ineens nog wel even tevoorschijn. Dat leverde op de valreep nog een paar mooie plaatjes op van de canyon, die er in het avondlicht ook weer anders uitziet dan in het middaglicht met buien op de achtergrond.
Na een goede en vrij lange nachtrust scheiden onze wegen vanochtend al direct. Jan en Mellissa gaan op zoek naar de shuttlebus die ze naar een deel van de South Rim (zuidrand) van de Grand Canyon brengt, waar je niet met de camper of auto kunt komen. Er zijn wel 8 of meer uitzichtpunten waar de bus stopt, maar J&M zullen zich concentreren op ongeveer de helft daarvan.

Jacky en Patricia zijn ondertussen onderweg naar de luchthaven van Grand Canyon Village. Stel je daar overigens niet al te veel van voor. Het is een klein landings- en vertrekbaantje dat vooral geschikt is voor kleine vliegtuigjes zoals de bekende Cessna en verder komen en gaan er vooral helikopters. Dat laatste vervoermiddel is het transport van keuze deze ochtend. J&P meldden zich iets voor 8.30 uur bij de terminal van Papillon, zoals vermeld staat op de boekingspapieren. Vervolgens worden ze gelijk doorgestuurd naar de even verderop gelegen terminal, want schijnbaar vertrekt de specifieke (wat grotere) helikoptersoort vanaf daar. Zo gezegd, zo gedaan.

Aangekomen bij die terminal wacht helaas een teleurstelling. Uit de gesprekken met een aantal mensen die voor ons in de rij staan begrijpen we al dat 1 van de helikopters “eruit ligt” met pech. Dat betekent dat niet alle vluchten van 9 uur (zoals wij die geboekt hadden) kunnen doorgaan. Mensen wordt gevraagd om vanmiddag terug te komen, omdat er dan blijkbaar nog wel wat ruimte in het vliegschema zit. Omdat wij ’s middags echter nog een 300 kilometer richting Monument Valley hebben te overbruggen, is dat voor ons geen optie. Nadat we dit duidelijk gemaakt hebben, worden we in de wacht gezet.

Even later worden we weer bij de balie geroepen en blijkt dat we hier nog wel eens heel lang zouden kunnen gaan zitten. Voor de “Grand Tour”, de grote vliegronde over de canyon die ongeveer 50 minuten duurt, zullen er (behoudens eventuele afzeggingen) hoogstwaarschijnlijk geen plaatsen meer beschikbaar zijn voor 13 uur ’s middags. We krijgen als alternatief de kleinere route aangeboden, in combinatie met een gedeeltelijke terugbetaling van ons vooraf reeds betaalde geld. Bij gebrek aan alternatieven nemen we dat voorstel dan maar aan en kunnen we uiteindelijk rond 10.45 uur mee met een helikopter, samen met nog 5 andere Nederlanders.

Het is toch wel een belevenis, wanneer je nog nooit eerder in een helikopter hebt gezeten. We weten dan ook niet wat we moeten verwachten zodra de heli opstijgt. Het blijkt een nogal schokkerige gewaarwording te zijn. Wanneer je een heli boven je in de lucht ziet passeren lijkt zo’n ding altijd lekker stabiel te vliegen. In de praktijk is dat toch een beetje een ander verhaal. Vergelijk het maar met een milde turbulentie in een vliegtuig, maar dat dan wel ongeveer 2/3 van de totale vluchttijd van ongeveer een half uur. Echt een comfortabele zit kun je het dan ook niet noemen.

Van de 30 minuten vliegen we helaas ook maar ongeveer de helft van de tijd boven de Grand Canyon zelf. De rest gaat op aan het volgen van de verplichte vluchtroutes, zoals die door de Amerikaanse luchtvaartautoriteiten zijn vastgelegd. Dat betekent een heel stuk over weliswaar mooie, maar toch echt stukken minder spectaculaire bossen vliegen. Eenmaal boven de canyon krijg je pas dat adembenemende uitzicht waar je het allemaal voor doet. En spectaculair is dat zeker.

Hierboven in de lucht, neerkijkend op die enorme kloof en de daarin stromende Colorado River, krijg je pas enigszins een besef van de ware omvang van dit natuurfenomeen. Werkelijk niet te beschrijven hoe groot de Grand Canyon is. Je kunt je dan ook bijna niet voorstellen dat de rivier, in samenwerking met de overige elementen, dit gehele plateau zo enorm heeft kunnen uitsnijden. Hopelijk komt dit ook een klein beetje over in de foto’s en video’s die we, zo goed en zo kwaad als dat gaat in die trillende helikopter, hebben proberen te maken.

Omdat het inmiddels al ongeveer half 12 is en we ook nog bij de camping wat afvalwater moeten gaan dumpen, wordt de rest van de dag toch weer een behoorlijk haastwerkje. We vertrekken uiteindelijk pas tegen half 1 vanaf Grand Canyon National Park en vinden een uur later eindelijk een plaatsje om te eten. Wij, J&P, arriveren uiteindelijk tussen half 6 en 6 uur bij Monument Valley, waarbij de grote, geïsoleerd staande roodbruine rotsformaties al van verre opvallen. Na het betalen van een entree van 20 dollar (de nationale parkenpas geldt hier niet!) bekijken we de bekendste formaties vanaf een uitzichtterras bij het bezoekerscentrum. Een mooi uitzicht is het zeker, in de late middagzon.

Wanneer we de richting van de camping, die een slordige 8 kilometer verderop ligt, kijken zien we echter dreigende onweerswolken. We besluiten om het onszelf vanavond maar eens makkelijk te maken en gaan het restaurant binnen, waar de “Johnny Depp”-schotel veel forser van omvang blijkt te zijn dan de man zelf. Zo hebben we ook gelijk onze eerste ervaring met het typisch Amerikaanse gebruik van het meenemen van het eten dat is overgebleven. Onze koelkast is vanavond extra gevuld met een soort van clubtortilla (vergelijk een clubsandwich).

We arriveren uiteindelijk rond 19.15 uur op de camping, waar de onweersbui nog steeds dreigend boven hangt. Als je denkt dat dat laat is, dan heb je het mis. Jan en Mellissa arriveren namelijk pas na donker, zo rond half 9 op de Goulding’s campground. En dan te bedenken dat zij, samen met Patricia morgenochtend alweer een “sunrise-tour” richting de Monument Valley willen gaan ondernemen. Dat houdt in: om half 5 opstaan, om je rond 5.20 te melden bij de receptie om opgehaald te worden. Ongeveer 3 uur later zijn zij dan weer terug. Jacky kan het ondertussen eens rustig aan doen en, waar gewenst, gebruik maken van de ruim aanwezige faciliteiten op deze camping.

Tenslotte moet zeker nog vermeld worden dat J&M niet voor niets zo laat op de camping aankwamen vandaag. Zij waren namelijk nog wat langer bij de Grand Canyon gebleven en dat betaalde zich uit in de vorm van het spotten van de zeer zeldzame condor. Benieuwd naar de foto’s, want evenals jullie heeft de verslaggever deze op het moment van schrijven ook nog niet kunnen zien.

WILDLIFE COUNT: 2 grote “Elken” oftewel edelherten op de camping, een kleiner hert pal naast de helikopterstart- en landingsbaan, roofvogels, raven, een CONDOR(?) en allerlei kleine vogeltjes hier in Monument Valley. En: wel gehoord, maar niet gezien: de soort krekels, die hier veel melodieuzer zijn dan pak-em-beet op Kreta (sommige mannen weten wat we daarmee bedoelen).