Vancouver, 21 juli 2013

De laatste stop op deze reis is Vancouver. Daar rijden we vandaag naartoe. Eerst een stuk over Vancouver Island, grotendeels dezelfde route die we een aantal dagen geleden ook al hebben gereden. We rijden vanaf de camping richting Tofino en pakken de afslag richting Port Alberni. Zodoende komen we ook weer langs de basis van Martin Mars bombers, waar we nog een ietwat betere blik op het grootste watervliegtuig van de wereld kunnen werpen dan de vorige keer.

We rijden verder en besluiten ook nog even langs een soort van kweekstation voor zalmen te rijden. Brady, de kapitein van de Zodiac waarmee we de orca's hebben gespot wees ons hierop. Hij was daar pas geleden met zijn zoontje geweest en het moet blijkbaar een interessante plek met een interessant verhaal zijn. Eenmaal aangekomen op de aangeduide plek zien we wel een soort van kwekerij (denken we), er is in ieder geval water aanwezig waarin zalm zou kunnen zitten. De bijbehorende gebouwen zijn echter gesloten. Het is zondag, dus misschien heeft dat er iets mee te maken....? Hoe dan ook, geen kwekerij en bijbehorende uitleg voor ons vandaag. Helemaal voor niets zijn we echter niet van onze weg richting de veerboot naar het vasteland afgeweken, want even verderop stoppen we voor een bijzonder fenomeen. Een heuse schoenenboom! "Een wat?", horen we jullie bijna denken, een schoenenboom!! Dat is een boom waarin letterlijk allerlei verschillende schoenen ophangen. Dat is blijkbaar een soort hype onder wandelaars, om je schoenen op een bepaalde plaats in een boom te hangen. Misschien vergelijkbaar met het (wat ons betreft) ietwat meer ingeburgerde steentjes stapelen op interessante plaatsen waar je bent geweest. Misschien eens leuk om het idee achter de schoenenbomen op te zoeken?

Na nog een tijdlang verder te hebben gereden, geslingerd en gestuiterd (nee, de wegen op Vancouver Island zijn niet van de allerbeste kwaliteit) arriveren we in Departure Bay. Een naam voor de haven die het einde van een reis al een beetje aankondigd. Van daaruit vertrekken we met de veerboot van B.C. Ferries (grote veerbootmaatschappij, waartoe alle veerboten die wij tijdens deze reis hebben genomen zijn aangesloten) richting het vaste land. Onderweg wordt op het bovendek in het zonnetje (ja, er is weer een zonnetje te bewonderen na toch wel een paar grijze dagen op het eiland) nog een presentatie gegeven over de wildlife in de wateren waarin we varen. Onder andere grijze walvissen passeren de revue en doen ons twijfelen of het nu bultruggen of toch grijze walvissen waren die we vanaf de veerboot en het vasteland hebben gespot. Navraag bij de presentator leert dat de 2 walvissen die Jan en Mellissa hebben gezien inderdaad geen bultruggen maar grijze walvissen zijn. De derde walvis die we vanaf de eerste veerboot vorige week zagen blijft wat betreft de soort een mysterie.

Na aankomst in Horseshoe Bay (hoefijzerhaven vrij vertaald) rijden we eigenlijk direct Vancouver in. Vancouver Noord om precies te zijn, want de stad wordt gescheiden door de haven in een noordelijk en een zuidelijk deel. Het is trouwens niet zomaar een riviertje, maar één waar grote zeeschepen doorheen varen die de haven van Vancouver aandoen. Die zagen we al vanaf de veerboot liggen en trouwens ook de skyline van Vancouver was daar al (zij het enigszins vaag) in beeld. Vancouver zelf is dan ook geen kleine stad, want het is de 3e stad van Canada (na Toronto en Montreal) en telt meer dan 2 miljoen inwoners. Doordat we een veerboot eerder hadden dan gepland zijn we in de eerste helft van de middag al in de stad en we rijden gelijk de drukte in met de bedoeling om nog naar het plaatselijke aquarium te gaan kijken. Een populair aquarium zo blijkt, midden in een enorm en prachtig stadspark (Stanley Park), de parkeerplaatsen zijn hier allemaal gevuld. Waarschijnlijk zijn veel stedelingen in het weekend naar deze buitenwijk afgezakt om te ontspannen. Voor ons is het zoeken naar een parkeerplaats echter geen ontspanning en na een poosje rondrijden houden we het voor gezien. We rijden terug over een brug die noord- en zuid-Vancouver verbindt. De Lionsgate bridge heet die, een brug die 's avonds overigens ook mooi verlicht wordt.

De camping, die van bovenaf meer op een camperparkeerplaats lijkt, ligt aan de voet van de brug. Wanneer we ons hebben ingeschreven en een plaats toegewzen hebben gekregen blijkt die parkeerplaats toch wel over een aantal leuke faciliteiten te beschikken. Wat te denken van een zwembad en een jaccuzzi? We trekken (voor het eerst deze vakantie de zwemspullen aan) en nemen dankbaar een duik in het niet bepaald koude water. Vooral de jaccuzzi is een echte zweetopwekker, het is gewoon heet aan je lijf als je daarin stapt. Ondertussen wisselen we wat ervaringen uit met andere Nederlanders die hier ook hun campervakantie afsluiten.

's Avonds rijden we nog naar Lighthouse Park. Een park, zoals de naam al doet vermoeden, rondom een vuurtoren. Een vuurtoren die vroeger bewoond werd of in ieder geval dagelijks bewaakt door de vuurtorenwachter, die dan toch in ieder geval vlakbij de toren zijn huisje had. Tegenwoordig is het een automatisch proces dat door het schijnen van de felle vuurtorenverlichting de schepen zo ongeveer de haven van Vancouver in leidt. Het park rondom de vuurtoren is de moeite waard. Behalve een hui, s van de vuurtorenwachter zijn hier namelijk ook nog een aantal bouwwerken uit de 2e wereldoorlog te vinden. Barakken die door de Canadezen werden gebruikt om de westkust te bewaken met het oog op eventuele aanvallen van de Japanners van overzee. Die aanval bleef uit en later werden de barakken voor andere doeleinden gebruikt.

De duisternis valt al snel in wanneer we teruglopen naar de parkeerplaats van het park, begeleidt door het gezang van vogels en het gekrijs van een enkele zeearend.

WILDLIFE COUNT: een haas, een zeearend, een eekhoorn en diverse vogels