Rocky Mountain NP, dinsdag 23 augustus 2016

De laatste serieuze rit van deze vakantie vandaag. We rijden vanaf het nog enigszins vlakke tot heuvelachtige landschap van Rifle Gap nu richting de serieuze bergen in de Rocky Mountains.

Wanneer we de camperdeur vanochtend openen zijn de muggen en aanverwant klein krioelend grut gelukkig verdwenen en ook het weer ziet er een stuk aangenamer uit dan gisteravond, toen het nog even heeft geregend en af en toe ook weer hard waaide. Dat lijkt een combinatie te zijn die hier in Amerika nog meer als in Nederland opgeld doet: een regen- of onweersbui voorafgegaan door een opstekende halve storm. We hebben het de afgelopen 3 weken meerdere keren meegemaakt.
Nadat we hebben ontbeten en de boel weer hebben samengeraapt en zodanig vastgelegd, dat we zouden moeten kunnen rijden zonder ongelukjes met glaswerk en dergelijke, vertrekken we weer in onze vaste volgorde. J&M hebben dit keer een voorsprong van een half uurtje, die ruim voor het middaguur echter alweer teniet is gedaan. Gezamenlijk rijden we verder en onderweg stoppen we weer een aantal keren voor mooie uitzichtpunten. Het landschap bestaat inmiddels niet meer uit rode en anderkleurige rotsen, maar wordt weer meer open van karakter om uiteindelijk over te gaan in bergachtig terrein. De motoren van de campers hebben het regelmatig moeilijk met de soms steil oplopende wegen. Dat geldt al voor de hoofdwegen, laat staan de kleinere wegen tegen het einde van de rit, die zich een weg omhoog en omlaag door de bergen kronkelen.

We passeren ondertussen diverse skigebieden, die zo te zien nog volop in ontwikkeling zijn. Her en der wordt nog driftig aan nieuwe accomodaties voor wintersporttoeristen gewerkt. De bekendste plaats die we hierbij passeren is Vail, een skioord waar volgens ons zeker een aantal bekende Amerikaanse skiërs en skiesters vandaan komen.

Waar ook aan gewerkt wordt inmiddels, is de weg zelf. Ineens verschijnen er om de haverklap wegwerkzaamheden voor onze neus. We moeten hier iedere keer weliswaar langzaam rijden, maar door de relatieve rust op de weg bezorgt het ons gelukkig niet al te veel oponthoud. Je kunt hier echter wel aan zien, dat de zomervakantie voor de meeste Amerikanen alweer achter de rug is. Ook de scholen zijn hier al duidelijk opnieuw begonnen.

Na de lunch rijden we weer individueel, dat wil zeggen per camper, verder richting de camping. Elk Creek campground, zoals de camping heet, ligt vlak voor het begin van het eigenlijke Rocky Mountain National Park. De bedoeling is dat we eerst naar de camping rijden om in te checken, maar de TomTom van J&P raakt op het “moment suprême” de weg kwijt. We komen echter wel in de buurt van de camping en in een veld met bosjes pal naast, wat later de camping blijkt te zijn, staan een moeder eland met een jong. Hoe we dat zo goed kunnen spotten? Nou, de eerlijkheid gebied te zeggen dat een stuk of 15 auto’s die gek langs de weg staan geparkeerd en een hoop fotograferende mensen een redelijke aanwijzing vormen dat er iets “loos” is. Een mooie aanwinst voor onze Wildlife Count deze elanden!

Zoals gezegd raken we hier, met de finish in zicht ook nog even echt de weg kwijt. We slaan vlak voor de camping, met het bord in zicht (maar blijkbaar toch ook weer niet in óns zicht) een verkeerde weg in. Daar krijgen we in dit geval echter zeker geen spijt van. Langs deze weg komen we namelijk een “mule deer” tegen, een kleine hertachtige en ook een vreemd dier, wat later een geelbuikmarmot blijkt te zijn. Ook die dieren worden genoteerd en toegevoegd aan alweer een mooie verzameling voor dit jaar.

Nadat we uiteindelijk allemaal de weg naar de camping hebben gevonden en bij de incheckbalie staan, wordt ons medegedeeld dat niet alleen de elanden die we zojuist al gezien hebben, maar ook een zwarte beer hier gisteren nog even de camping en omgeving heeft aangedaan. Kijk, dat klinkt ons als muziek in de oren, vanavond gaan we namelijk nog een boswandeling hier in de buurt doen.

Die wandeling is in totaal ongeveer 6 kilometer lang en staat te boek als “eenvoudig”. Wanneer we na het eten richting het startpunt rijden (waarbij we onderweg ook nog een groep herten en een jong mannetjeseland…..jawel: 3 elanden binnen een paar uur!......spotten) en beginnen met de wandeling blijkt die echter toch wel wat pittiger te zijn. Het pad is zeer oneffen, ligt vol met paardenpoep (blijkt dus tevens een ruiterpad te zijn) en loopt, zeker in het begin, behoorlijk steil omhoog. Die combinatie maakt, dat we pas na een uur lopen op ons keerpunt, halverwege de wandeling aankomen. Het is dan inmiddels al 8 uur en we moeten hetzelfde stuk ook nog een keer terug. Dat wordt door het donker lopen met de hoofdlampen en een zaklamp aan. Helaas hebben we op de heenweg, toen het nog licht genoeg was geen beer kunnen ontdekken in het bos. Alleen wat eekhoorns en een aantal vogels, waaronder een wel hoorbare – maar niet zichtbare – specht hielden ons gezelschap. Op de terugweg hebben we hoofdzakelijk gezelschap van motten, die de paardenuitwerpselen, in combinatie met een paar vochtige plekken in het pad, wel kunnen waarderen.

De terugreis vanaf het eindpunt van de wandeling naar de camping (ongeveer 10 minuutjes rijden) levert helaas ook niet de felbegeerde beer op voor onze dierenverzameling. Desondanks kunnen we vandaag toch zeker spreken van een zeer geslaagde dierendag, die het volgende oplevert:

WILDLIFE COUNT: Konijn, roofvogels, herten (2 soorten: mule deer en elken), 3 elanden, een geelbuikmarmot, grijze eekhoorns (die gekke geluiden kunnen maken), grondeekhoorns, vogels in vele soorten en honderden marmotten.