Arches NP, zondag 21 augustus 2016

Een levendige camping is het, hier in het centrum van Moab. De rust is rond 22 uur nog niet helemaal ingetreden en ’s ochtends begint het leven ook al weer vroeg. Desondanks hebben we redelijk geslapen en worden we weer gewekt door onze wekkers. Zoals de laatste dagen te doen gebruikelijk, vertrekken Jan en Mellissa weer eerder (1 uur en een kwartier ongeveer) dan Jacky en Patricia. Vandaag staat Arches National Park op het programma, met ruim 20 uitzichtpunten en ook een aantal, niet al te lange wandelingen.
Het is een warme dag vandaag, zoals eigenlijk de afgelopen 2 weken warm tot ronduit heet geweest zijn. In de loop van de dag wijst de thermometer weer ongeveer 35 graden aan, wanneer we bezig zijn met een paar wandelingen. We hebben dan al flink wat uitzichtpunten achter de rug, maar hebben nog niet heel veel bogen gezien. Alleen bij onze eerste wandeling van de dag hebben we er 3 voor de prijs van 1 (wandeling) kunnen bekijken. Die bogen, want dat is de vertaling van “arches” liggen zodanig dicht bij elkaar, dat je ze in 1 foto van 360 graden kunt “vangen”.

De arches worden overigens veelal gevormd door een samenwerking van diverse vormen van erosie. Wind en water spelen daarbij de belangrijkste rol. Er ontstaan bijvoorbeeld door de wind gaten in rotsen, die vervolgens samensmelten met een “pothole”, een gat bovenin diezelfde rots gevormd door het oplossen van gesteente in water. Wanneer een en ander samensmelt ontstaat een formatie zoals we die bij onze 2e wandeling van de dag tegenkomen: “Double Arch”, oftewel een dubbele boog die min of meer in elkaars verlengde liggen.

We hebben vanmiddag een extra strak schema aangehouden, want we hadden bedacht dat we rond 16 uur terug zouden moeten zijn op de camping. Dan snel eten koken, afwassen, enzovoorts…, want om 18 uur worden we daar opgehaald voor de “Extreme 4x4 tour” in een soort uit zijn krachten gegroeide megabuggy met dito motor. Voor dat geweld losbarst, hebben we halverwege de middag echter nog 1 pittige wandeling voor de kiezen.

Dat is, om precies te zijn, weer een combinatiewandeling voor 3 verschillende “arches”, waaronder het vlaggenschip onder de arches: Landscape Arch. Dit is het symbool van het park, dat ook bij veel andere uitingen in Amerika tevoorschijn komt. Het is één van de grootste natuurlijke bruggen ter wereld. En indrukwekkend is de arch, wanneer we daar arriveren na een zware wandeling over grind- en zandpaden in de bakkende hitte. Het is weer een uitzicht dat je niet zo snel zult vergeten en dat maakt ook deze zweetexercitie weer de moeite waard.
Nadat we zijn teruggelopen naar de camper wacht de rit terug naar de camping in Moab. Dat is gelukkig niet al te ver meer, want ze zijn weer al iets uitgelopen op schema. Rond kwart over vier arriveren we op onze bestemming, waarna de potten en pannen uit de kasten worden getrokken. Er is wel rekening gehouden met een snelle maaltijd, want we hoeven per stel slechts een blik met kant en klare pasta inclusief saus en vlees te openen en op te warmen. Ideaal!

Vervolgens zitten we braaf, iets voor 6-en te wachten op de aankomst van de 4x4 tour “buggy”. Die arriveert ruim een kwartier te laat, maar dan horen we hem toch aankomen. Al van een afstandje, want mensen, wat maakt dat ding een herrie. Het geluid van een 8-cilinder, maar dan zonder dat er een fatsoenlijk chassis omheen zit. Oorverdovend is misschien wel de meest juiste omschrijving en het is dan ook enigszins verbazingwekkend dat onze bestuurder annex gids, Courtney, geen oordoppen draagt.

We pikken een klein stukje verderop in Moab nog een drietal gasten op en we krijgen allemaal de uitleg hoe de veiligheidsriemen werken. Die uitleg is niet geheel overbodig, want we hebben het hier over gordels die ook in raceauto’s worden toegepast. Er gaat een gordel om je heupen, twee gordels over je schouders en een extra gordel die van de voorkant van je stoel wordt vastgemaakt aan de anderen. Dan is het een kwestie van flink strak aantrekken en je kunt geen kant meer op. Wat er ook gebeurt met die enorm verhoogde, op een Chevrolet Suburban uit 1985 gebaseerde monstertruck met plaats voor 8 mensen (incl. de bestuurder), je gaat er never nooit uitvallen!

En dat is maar goed ook, want het pad dat we vanavond nemen,
toepasselijk “Hell’s Revenge” (de wraak van de hel) genaamd, laat weinig ruimte voor stuur- en andere fouten. We komen vanavond, terwijl de zon langzaam ondergaat (rond 20 uur) diverse obstakels tegen, waarvan velen hun eigen naam hebben. Zo zijn er bijvoorbeeld: Oprah’s butt (vertaling laten we achterwege), Hell’s Gate, Mickey’s Hot Tub, The Carwash, The Snaketail en The Squeeze. Een korte uitleg bij een 2-tal hiervan is misschien op zijn plaats, om een beetje een idee hierbij te krijgen. Hell’s Gate is een soort van kloof tussen twee steile rotskliffen, waar je met de “auto” jezelf dus letterlijk tussen omhoog “perst”. Mickey’s Hot Tub is letterlijk een pothole (gat in de rots) van een meter of 4-5 diep waar je eerst vrijwel verticaal in omlaag gaat en vervolgens, je raadt het al, weer verticaal omhoog. Er wordt door Courtney ondertussen vakkundig, veelvuldig en snel gewisseld tussen alle verschillende hoge en lage gearing versnelling en tussen 2- en 4-wielaandrijving. Die 2-wielaandrijving kan overigens zowel op de voor- als op de achterbanden worden gezet. Lekker flexibel karretje dus, en dat mag ook wel want onze gids heeft hier samen met nog wat anderen ruim 4 maanden aan gesleuteld. De enige originele, nog enigszins herkenbare onderdelen van de originele Chevrolet zijn de motor (wel ietwat opgeleukt tot 250 pk), de motorkap en het voorste deel van de bodemplaat. De schokbrekers die ons in de enorm verhoogde wielkasten tegemoet blinken, kun je ook verre van origineel noemen. Wat een beest van een machine, waar het niet zozeer om de pk’s, maar veel meer om de trekkracht gaat, die enorm moet zijn.

Wanneer er even geen obstakels op de weg liggen, is er gelukkig ook nog altijd een fijn stuk los liggend zand, omgeven door begroeiing, waar onze gids “het gas eens even lekker open trekt”. We schieten en stuiteren werkelijk als een komeet door het ruige berglandschap, dat inmiddels in duister gehuld is. Dat wil zeggen, heel het berglandschap, met uitzondering van een vrij groot gebied voor ons “voertuig” (verstralers!) en een behoorlijk gebied aan beide zijkanten (schijnwerpers!). Een soort van lichtslang met blauw licht in het “interieur” (kun je daar eigenlijk wel over spreken, wanneer je geen dak, maar een zonnescherm in de vorm van een zwart doek boven je hoofd hebt en de enige ruit van het voertuig de voorruit is?) maakt het geheel af. Desgevraagd vertelt onze gids dan ook nog dat een en ander volstrekt legaal is in de staat Utah, waar we ons nu in bevinden, je hebt eigenlijk al genoeg aan een voorruit, een motor en vier wielen op een soort chassis om hier de straat op te mogen.

Onderweg stoppen we nog een aantal keren voor een paar mooie uitzichtpunten – zolang het nog licht is – en bijzondere verhalen over dinosaurussen (we zien weer sporen van die beesten in oude rotsen!) en over een ongeluk dat bij 1 van de obstakels (Lion’s back, de rug van de leeuw) is gebeurd – zodra het donker is geworden. Blijkbaar reden hier tot voor kort ook mensen over deze rotsformaties met Jeeps en nagenoeg geen ervaring met dit soort zwaar offroadwerk! Er zijn dan ook regelmatig voertuigen omgerold of gecrashed, waarbij ook doden zijn gevallen. Wij zijn gelukkig in goede handen vanavond, want Courtney lijkt iedere bocht of onregelmatigheid in dit terrein te kennen. We komen dan ook weer heelhuids aan in Moab, waar het inmiddels bijna 21.30 uur is. Omdat de mobiele pinautomaat niet werkt, rijden we nog langs de dichtstbijzijnde ATM (pinautomaat), die zowaar een soort drive-thru ATM blijkt te zijn (dat kan alleen in Amerika, nietwaar?).

We worden vervolgens weer keurig afgezet op de camping en we zijn weer een geweldige ervaring rijker. Vooraf twijfelde Jacky nog of hij wel mee wilde op deze “expeditie voor 16-jarigen”, maar achteraf moet eerlijk gezegd: de Extreme 4x4 Tour in Moab is een absolute aanrader voor de waaghalzen onder ons!

WILDLIFE COUNT: hagedissen, roof- en overige vogels en grondeekhoorns.