Yosemite,Crane Flat campg, maandag 8 augustus 2016

Alweer de derde dag in Yosemite. Deze dag gaan we vrijwel geheel gebruiken om een wandeling te maken. Niet zo maar een wandeling, nee, een wandeling van 13 kilometer. Nu lijkt dat qua afstand nog best mee te vallen, want zeg nou zelf: hoe lang doe je al lopend nu helemaal over een afstand van 13 kilometer? Een uurtje of 3, maximaal 4, een beetje afhankelijk van hoeveel je onderweg stopt?Volgens de opgave in de boekjes en op de borden doe je er echter 4 tot 6 uur over. Nou, dat zullen we dan nog wel eens zien hè!

Voordat we überhaupt aan de wandel kunnen, moet er (uiteraard) weer eerst op tijd worden opgestaan. Hoe laat dat is? Nou, nog voor 6-en gaat de wekker alweer, zodanig dat we om 7 uur richting een parkeerplaats kunnen rijden in Yosemite Valley. Een parkeerplaats die enorm druk is in de loop van de ochtend, maar die er rond 7.40 uur, wanneer we daar aankomen, nog heerlijk leeg bij ligt. We zetten de campers naast elkaar en maken ons gereed om de eerste etappe te lopen. Dat wil zeggen een stukje van een minuutje of 10-15 naar Yosemite Lodge, in het hartje van Yosemite Valley. Helaas beginnen we ons avontuur niet met zijn 4-en, maar slechts met 3. Mellissa’s enkel blijkt nog onvoldoende hersteld om een dergelijke grote wandeling aan te kunnen. Zij vermaakt zich, op een wijze zoals alleen Mellissa dat kan, zelf op de parkeerplaats totdat we terug zijn van de wandeltocht.

In Yosemite Lodge melden we ons, keurig volgens het draaiboek, om 8 uur. Na het ophalen van onze tickets is het nog even wachten voordat een shuttlebus (grote touringcar in dit geval) ons komt oppikken. We rijden met de bus richting Glacier Point, waar we gisteravond ook waren, omdat daar de wandeling (de Panorama trail, gecombineerd met stukjes van de John Muir Trail en Mist trail) begint. Met de bus nog eens een tocht van 1,5 uur. Ga er maar aanstaan! Gelukkig houdt de buschauffeuse ons gedurende die 1,5 uur gezelschap met haar werkelijk geen moment stilstaande gekwetter. Niet op een vervelende manier overigens, maar na 1,5 uur komen we weer helemaal suf geluld aan op het beginpunt.

Dan de wandeling zelf. Hij begint al gelijk goed, met prachtige uitzichten over de Yosemite Valley en de diverse monolieten (voor degenen die een eerder verslag niet goed gelezen hebben: zeer grote en hoge rotspieken) die daar rondom heen staan. We lopen over smalle paadjes, die de eerste paar uur hoofdzakelijk dalen. Van Glacier point helemaal naar beneden, richting een aantal watervallen. Na een paar uur en het zien van pak-em-beet 3 miljoen grijze eekhoorns, begint het pad echter te stijgen. Geen probleem, volgens de theorie is dit maar een klein stukje. Volgens Patricia is dat theorieboek waarschijnlijk geschreven door haar broer Antoine, want die zei ook altijd “dat het alleen maar dalen was”, terwijl je in de praktijk continu omhoog moest lopen, fietsen, etcetera. Afijn, het is dus niet alleen maar dalen wat de klok slaat vandaag!

Op een derde van de wandeling ligt een werkelijk prachtig uitzichtpunt, Panorama point, wat gek genoeg nergens wordt aangegeven. Om er te komen moet je even van het hoofdpad af en een paar honderd meter over een smal paadje tussen lage bosjes doorlopen. Zo gezegd, zo gedaan en mensen: HET WAS NIET VOOR NIETS! Wat een pracht van een uitzicht heb je hier. Je kijkt letterlijk hoderden meters de diepte van de vallei in en je kunt kilometers ver kijken over en langs de in diverse kleuren geschakeerde (is dat goed Nederlands?) rotsen. Prachtig!

Teruglopend naar het hoofdpad wacht ons de eerste echte Wildlife Count bijzonderheid van deze vakantie. We hadden inmiddels al 3,5 miljoen eekhoorns, meerdere herten (vanuit de bus zelfs!) en vele vogels en vlinders gezien, maar nog niet eerder EEN SLANG! Zo ongeveer een meter of iets meer aan glijdend gedierte zit ineens op dat kleine paadje tussen de lage struikjes, pal voor Jacky’s voeten. En dan is natuurlijk de vraag: wat voor slang hebben we hiermee te maken? Nu hebben we hier helaas geen reptiel-almanak bij de hand, maar terwijl de slang nog een keer het paadje oversteekt, zien we aan het eind van het glibberige lijf ineens een bekend attribuut zitten. Een ratel, wel te verstaan. Nu zijn er dan nog steeds meerdere opties, want er zijn ook “imitatorslangen” als wij ons niet vergissen, maar mensen: wij houden het voorlopig toch echt op een ratelslang. Wauw, wat een Freek Vonk moment is dit!

We hebben echter nauwelijks tijd om bij te komen, want we moeten weer gauw verder. Wanneer we uiteindelijk bij de eerste van twee grote watervallen die we vandaag tegenkomen staan hebben we pas 8 kilometer gelopen en zijn we al 4 uur onderweg! Dit is een beetje te langzaam naar onze zin, dus we spreken min of meer af om er een beetje de sokken in te gaan zetten……..nou, dat hadden we gedacht! De rest van het pad is voor de goed getrainde professionele wandelaar al nauwelijks te begaan, laat staan voor dit stelletje amateurs. Kort samengevat komt het neer op: rotsblokken, spekgladde geheel of gedeeltelijk afgesleten stenen en in de rotsen geimproviseerde traptreden. Zonder overdrijven: op sommige punten echt heel gevaarlijk! En daarnaast ook lastig om de juiste weg te volgen, omdat dat a) niet zo duidelijk staat aangegeven en b) je in al je vermoeidheid blij bent dat je blijft staan en dus voornamelijk naar de grond ipv voor je kijkt!

Afijn, nog eens 1,5 uur verder staan we bij de tweede, zeer indrukwekkende waterval. Want wat je ook van het pad vindt, de uitzichten en de watervallen die je onderweg tegenkomt zijn ronduit spectaculair! Een aanrader zijn deze trails dan ook zeker, maar ben je niet zo gezegend met een zeer goede conditie en een bovengemiddeld doorzettings- en uithoudingsvermogen en, niet te vergeten: een goed evenwichtsorgaan: dan kun je er misschien toch maar beter niet aan beginnen. We hopen dat jullie door deze beschrijving en wellicht een paar mooie foto’s je er nu toch al een beetje een beeld bij kunnen vormen. Voor de zintuigen: de watervallen storten echt van grote hoogte naar beneden en zijn zelfs in deze droge periode van het jaar nog altijd zeer fors van omvang; dit samen geeft een werkelijk donderend geruis wanneer je in de buurt van de voet van de waterval staat. Indrukwekkend!

Uiteindelijk komt er dan, gelukkig maar, toch een eind aan de wandeling. We zijn allemaal zo gaar als boter, maar op een paar kleine uitglijders na, hebben we geen schade aan de soms gevaarlijke paden overgehouden. Om 6 uur koken we een potje op de parkeerplaats waar het vanochtend allemaal begon en aansluitend gaan we naar een camping, waar ook niet-gasten gebruik kunnen maken van een algemene douche- en wasgelegenheid. Dat dit geen overbodige luxe is, blijkt wel uit het feit dat we vandaag flink bruin zijn geworden, maar niet alleen van de zon; maar hoofdzakelijk van de stoffige route!

De nacht is al gevallen over de camping wanneer we moe, maar toch ook voldaan de campers weer op hun plaatsje parkeren. Morgen weer tijd voor een nieuwe locatie: we rijden dan naar de andere kant van Yosemite National Park, voor ons laatste dagje in deze van elektriciteit en mobiel bereik verstoken machtig mooie natuurlijke omgeving.

WILDLIFE COUNT: 4,3 miljoen grijze eekhoorns, herten, muisje, vele hagedisjes, zoemende oversized torren en EEN (RATEL?)SLANG.