Page, Wahweap Campground, dinsdag 16 augustus 2016

Na 2 dagen Bryce Canyon is het weer tijd om verder te trekken. Gisteravond (eindelijk) een rustig avondje gehad rond het kampvuur. Was dat eens even lekker bijkomen! Terwijl het haardhout brandde als een fakkel (je had eigenlijk niet eens papier, aanmaakblokken, of wat dan ook nodig om het vuur aan te krijgen) konden we de indrukken van Bryce Canyon en de ruime week daarvoor even laten zakken. En dat was nodig. Wat komt er namelijk veel op ons af deze vakantie, de ene ervaring is nog intenser of nog uitzonderlijker dan de andere!

De dagen zijn weliswaar intens, want dat kun je met een gerust hart overlaten aan Jan, maar het moet gezegd: alles is dan ook tot in de puntjes en zeer goed geregeld! De campings, die vrijwel zonder uitzondering volledig volgeboekt zijn, kunnen wij allemaal zonder problemen aandoen. We hoeven in het algemeen zelfs niet langer dan een minuut te wachten bij de entree van de camping, alle formaliteiten zijn door onze reisleider vooraf al keurig afgehandeld. Dat scheelt dan ook weer een hoop bij het in 3,5 week zoveel mogelijk dingen proberen te zien en te beleven.

We rijden zo rond onze “standaardvertrektijd” van een uur of 8 de camping in Bryce Canyon af en begeven ons richting Page. We hebben vanochtend niet veel tijd om tussenstops te maken, want om half 12 worden we daar verwacht voor een excursie naar de fameuze Antelope Canyon. Half 12 is overigens voor ons gevoel half 1, want gedurende de reis passeren we vanochtend de tijdzone voor de 2e keer, alleen deze keer in tegenovergestelde richting. Voor de meeschrijvers onder ons: het tijdverschil met Nederland is momenteel weer 9 uur. Verderop deze vakantie zal dat overigens weer 8 uur worden.

Het is een stukje afdalen vanuit de Bryce Canyon naar Page. En ook het landschap verandert weer van bergachtig naar meer vlak terrein en gaat uiteindelijk, via een sectie met wederom bijzonder gekleurde rotsformaties, over in een regelrechte woestijn. De temperatuur wijzigt idem dito van het meer gematigde klimaat van Bryce naar de bakkende hitte in Page. Eenmaal aangekomen in Page, rijden we onder andere over de enorme Glenn Canyon dam, die overigens nog altijd stukken kleiner dan zijn grote broer de (J. Edgar) Hooverdam. Een indrukwekkend stuk bouwtechniek en het hoogteverschil van het water aan weerszijden van de dam bedraagt zo op het zicht minstens tientallen meters.

We komen een kleine tien minuten voor 11 aan bij de Antelope Canyon Tours, van waaruit we om half 12 richting de Antelope Canyon vertrekken. En hoe we dat doen? Nou ja, in stijl zullen we maar zeggen: we worden à la een jeepsafari achterin een open bak met een dakje tegen de zon geladen, die op een soort van pick-up/hotrod/monstertruck staat. Het is 20 minuten rijden naar de kloof, waarvan 10 minuten over de geasfalteerde highway gaan en 10 minuten over een onverharde “weg” vol putten en andere oneffenheden. We worden dan ook flink heen-en-weer geschud, wat door sommigen onder ons iets beter kan worden gewaardeerd dan door anderen. Overigens moet gezegd dat onze truckchauffeur annex gids, Abraham genaamd, zijn best doet om ons de ergste klappen te besparen.

Na dit ritje worden we gedropt bij de kloof en loopt Abraham ons al snel te manen om haast te maken. We hebben de tour om half 12 geboekt en dat is uiteraard geen toeval. Het licht in de kloof is tijdens het komende uur op zijn mooist en we hopen dan ook mooie foto’s te kunnen maken. Enige nadeel van dit uurtje: er is weinig tijd waarin het licht zo mooi is en daarom doen de Navajo indianen die de Antelope Canyon Tours verzorgen hun best om zo veel mogelijk mensen in zo kort mogelijke tijd, met zachte dwang, door de kloof te leiden. Onze gids Abraham blijkt gelukkig één van traagste van de gidsen te zijn en hij is ook niet te beroerd om de hele groep zoveel mogelijk te helpen met het maken van mooie foto’s.

Op sommige plaatsen in de zeer nauwe kloof valt dit uur precies 1 of enkele bundels zonlicht naar binnen. Deze geconcentreerde bundels licht zetten de kloof in lichterlaaie. Het roze-achtig gekleurde gesteente verandert door de breking van het zonlicht in een waar palet van vele, vele kleuren. Het is lastig om goede foto’s te maken, want vaak zorgt diezelfde zoninval voor teveel tegenlicht, maar wanneer je de camera in precies de goede stand weet te houden kun je het mooie schouwspel vastleggen. Onze gids probeert daarbij een handje te helpen door – hoe gek het ook klinkt – met een schepje zand in de lichtbundels van de zon te gooien. De bundel wordt hierdoor nog extra geaccentueerd en de kleuren zouden er ook intenser door worden, maar wat ons (en onze camera’s en bijbehorende lenzen) betreft, mogen de gidsen die best achterwege laten. Na een klein uurtje in de kloof zijn wij en onze camera’s werkelijk vergeven van het stof. En de foto’s? Een wisselend succes is waarschijnlijk de juiste omschrijving. Tussen de vele “net niet” kiekjes zitten zeker bruikbare exemplaren en de kleuren komen gelukkig op de foto’s ook regelmatig goed naar voren.

Om de canyon weer uit te komen krijgen we 10 minuten van onze gids en die spendeer je veelal door proberen rechts te houden en, in tegenstelling tot de heenweg, zoveel mogelijk te filmen in plaats van te fotograferen. Even later staan we weer “buiten” en worden we weer snel ingeladen in de monstertruck. Een bijzonder avontuur toch weer, dat door het speciale tijdstip van 11.30 uur een tiental dollars duurder was dan dezelfde tour op een ander tijdstip. Ja mensen, “voor niets gaat de zon op” geld over de hele wereld, behalve in Arizona, want daar kost hij je 10 dollar extra!

Na de lunch in de intense hitte op het parkeerterrein naast het kantoor van Antelope Canyon Tours hebben we nog wat uitzichtpunten en andere zaken af te handelen. Die “andere zaken” behelzen in dit geval naar een garage rijden om de koelkast van de camper van Jacky en Patricia na te laten kijken. Het ding valt namelijk de laatste dagen wel 5 of 6 keer per dag uit en heeft dan ook veel moeite met terug opstarten. Terug opstarten betekent in dit geval dat het niet goed wil lukken om het propaangas, waarop de koelkast werkt, te doen ontbranden. In de garage blijkt al snel waarom: in het ontstekermechanisme van de brander, die ons nog het meest doet denken aan een ouderwetse geiser, zit een hele hoop rotzooi. Een soort wit gekleurd poeder zit tussen de contacten en op het gloeidraad, waardoor het geen wonder is dat de onsteking vaak niet goed werkt, maar waardoor het eigenlijk een veel groter wonder is dat deze het tot nu toe vaak juist nog wel deed. Om een lang verhaal kort te maken: het hele mechanisme wordt vakkundig schoongeblazen en een half uurtje later kunnen we weer op weg.

Op weg naar 2 mooie uitzichtpunten, op de Glenn Canyon Dam en op de zogenaamde “Horseshoe Bend” (hoefijzer bocht) in de rivier die hier langs Page loopt. De laatste is ronduit spectaculair en vergt ook nog even een extra inspanning in de vorm van 2,4 bloedhete kilometers door redelijk los zand. Borden waarschuwen ook hier weer voor de extreme hitte (ongetwijfeld weer eind van de 30-ers Celsius vandaag) en het feit dat je voldoende water moet meenemen en drinken tijdens de wandeling. We bereiken het uitzichtpunt gelukkig ongeschonden en kunnen dan genieten van een uitzicht dat vele reisfolders en fotoboeken siert. De Horseshoe Bend ligt enkele honderden meters onder ons te glinsteren in de zon, werkelijk prachtig!

Na al dat moois wordt het tijd voor het avondeten, waarbij we ook nog eens een keer worden getrakteerd op een roodgloeiende zonsondergang. Ondanks dreigende luchten vanmiddag nabij de Antelope Canyon is de neerslag ook vandaag weer uitgebleven (op een klein spettertje na) en is onze warme, droge zomervakantie alweer een dag verder gevorderd. We zijn alweer over de helft van de vakantie, maar denk maar niet dat we er al zijn: morgen rijden we namelijk opnieuw verder naar de kloof der kloven: de Grand Canyon!

WILDLIFE COUNT: Konijnen of hazen, vleermuizen, gieren en/of andere roofvogels, herten en een kolibri.