Zion National Park, zaterdag 13 augustus 2016

Gisteravond nog een tijd lang naar de sterren getuurd en Jan heeft er zelfs een aantal mooie foto’s van kunnen maken met een speciale lichtgevoelige lens. Helaas hebben we slechts een enkele vallende ster gezien (als dat tenminste al vallende sterren waren). Gelukkig hadden we de dagen hiervoor al genoeg (vallende) sterren gezien in Las Vegas, dus heel erg is dat nu ook weer niet.

Rond 7 uur gaat de wekker alweer. Een spannende dag vandaag, want eerlijk gezegd weten we niet goed wat we moeten verwachten van de wandeling door de “Narrows” (de smalste stukken) van de Zion Canyon oftewel de Zion kloof. Na het ontbijt en de overige plichtplegingen hijsen we zo snel mogelijk de gehuurde watersokken en –schoenen aan en pakken we de eveneens gehuurde wandelstokken erbij. Inclusief 2 afgeladen rugzakken (met eten, maar voornamelijk met drinken) en een speciale waterdichte zak voor de spullen die niet nat mogen worden zoals camera’s zijn we flink bepakt en bezakt.

We lopen in de relatieve koelte (het is hier vannacht afgekoeld tot een graad of 20) richting de shuttle bus, die ons vandaag helemaal naar het eind van de Zion canyon brengt. Daar begint namelijk de wandeling door de Narrows, die dit keer eens niet in kilometers, maar in uren wordt uitgedrukt. De verwachting is dat we tot de zogenaamde “Wall Street”, een stuk waar de kloof op zijn smalst is, ongeveer 3 uur (enkele reis) onderweg zullen zijn. Dat lijkt ons dan ook een mooi eindpunt, om vervolgens terug te keren naar het begin en van daaruit weer met de shuttlebus in circa 40 minuten terug naar de camping te worden gebracht.

Mellissa is ondanks haar zwakke enkel ook mee op pad vanochtend. Het eerste stuk van circa 45 minuten is namelijk nog over een verhard pad. Daarna begint het moeilijkere werk, wanneer het echt waden door de rivier geblazen is. Daar fotografeert en filmt Mellissa nog het vertrek van Jan, Patricia en Jacky door het water, waarna zij op het gemak terug richting de bus wandelt. De anderen beginnen heel voorzichtig aan de wandeling. Ondanks het feit dat de diepte van de rivier hier nog meevalt (enkelhoogte), vallen de eerste passen toch niet altijd mee. De rivier ligt namelijk vol met stenen en steentjes. Sommige liggen vast, andere liggen juist weer los en dat maakt het lopen er niet heel makkelijk op. De stok die we bij ons hebben biedt daarbij echter goede steun en gaandeweg krijgen we de slag meer en meer te pakken.

De speciale waterschoenen en –sokken zijn, in tegenstelling tot wat een aantal van ons dachten, in het geheel niet waterdicht. Wat ze echter wel prima doen, is je voeten warm houden. Het water is een graad of 19 en dat lijkt niet al te koud, maar wanneer je er uren doorheen moet waden, kunnen je voeten daar toch behoorlijk koud van worden. Afijn, daar hebben wij dus geen last van. Het is nog redelijk rustig in de kloof, al is er toch al weer heel wat volk vroeg op de been. We beginnen de echte rivierwandeling even na tienen en genieten van de spectaculair hoog oprijzende rotswanden om ons heen.

De rotswanden in verschillende tinten rood, oranje, zwart en wit komen langzaam maar zeker steeds dichter naar elkaar toe. Het gevoel van lopen in een echte kloof komt dan ook steeds meer en meer bij ons binnen. Het is een werkelijk schitterende wandeling, die door het lopen door water alleen maar extra speciaal wordt. Rond lunchtijd is nog steeds niemand in het water gevallen en zijn we allemaal nog droog vanaf de knieën omhoog. In dit jaargetijde is de rivier niet zo groot als bijvoorbeeld in het voorjaar, ondanks de zware regen- en hagelbuien die de afgelopen dagen (voor onze aankomst) over Zion zijn getrokken. Het is dus weliswaar een beetje wennen aan de speciale manier van “waterwandelen”, maar het is zeker geen onmogelijke opgave.

Wat de Virgin River (want zo heet de rivier waar we in rondbanjeren) echter ook in dit jaargetijde verraderlijk kan maken, zijn de zogenaamde “flash floods”. Dat zijn korte of langere perioden, waarbij de omvang van de rivier in no time enorm toeneemt, bijvoorbeeld als gevolg van zware buien stroomopwaarts. Wanneer je in de smalle gedeeltes van de kloof loopt, ben je in het geval van zo’n plotseling opkomende vloed bijzonder kwetsbaar, want het water kan er zomaar ineens een paar meter stijgen. Je moet dan ook altijd, zelfs op een dag als vandaag waarop de kans op zo’n flash flood bijzonder gering is, goed opletten op de voorteken van zo’n vloed. Dan moet je denken aan het opeens modderiger worden van het water, het opeens meegevoerd worden van takken en ander “puin” en gerommel vanuit de verte.

Gelukkig blijft dat soort ellende ons vandaag bespaart. Dat is maar goed ook, want bij een flash flood kun je, wanneer je jezelf tenminste op tijd in veiligheid kunt brengen op een hoger deel van één van de rotswanden, tot wel dagen vastzitten in de kloof. Een extra reden om goed voorbereid aan deze wandeling te beginnen en het geheel zeker niet te onderschatten. Na de lunch lopen we nog een klein stukje van de “Wall Street”, tot aan de zogenaamde “floating rock” (drijvende rots), die door de lage waterstand vandaag niet echt drijft, maar die door zijn grote omvang desondanks wel de rivier in 2 aparte stromen weet te splitsen.

Even daarvoor hebben we dan nog een klein stukje van een andere aftakking van de “Wall Street” gevolgd, die de grootste uitdaging vormde. Een heel klein stukje rivier stroomt daar namelijk op een gegeven moment met een rotvaart langs een andere grote kei in het water en de combinatie van de waterdiepte (bij Patricia tot ruim boven de knieën) en de snelle stroming maakt dat duidelijk het moeilijkste punt van onze wandeling. Gelukkig blijven we ook hier “boven water” en vervolgen we uiteindelijk de weg richting ons beginpunt.

Nu is er in de rivier vandaag dan wel geen sprake van hoog water, bij een aantal van ons is dat wel het geval. Doordat het in de kloof bij gebrek aan invallend zonlicht lang een aangename temperatuur is gebleven en wij desondanks toch flink hebben doorgedronken (het advies opvolgend om bij deze wandeling tot wel 3,5 liter water te drinken!), moeten we nodig water kwijt. In de kloof is de privacy echter ver te zoeken, zeker na de middag wanneer het er steeds drukker en drukker wordt. Oplossing? Ganzepas! De terugweg duurt dan ook aanmerkelijk korter en tussen half 3 en 3 uur zijn we weer bij de shuttlebus aangekomen. Na het lozen van het overtollige vocht gaan we snel door richting de camping en daarna naar het vlakbij gelegen plaatsje Springdale waar we kunnen gaan wassen (na een mislukte poging in Las Vegas) en douchen. Opgefrist keren we vervolgens terug naar de camping waar de na het avondeten weer naar de avondlucht gaan turen, in de hoop vanavond nog wat vallende sterren te kunnen spotten.

WILDLIFE COUNT: tientallen grijze eekhoorns tijdens de wandeling, herten (wederom prominent aanwezig op de camping en bij het avondeten), een roofvogel, vleermuis en een wilde kalkoen. Het laatste dier is gisteren overigens per abuis gedetermineerd als gier, want volgens Mellissa liepen die gieren gisteren nogal opvallend over de grond?!!