Las Vegas,Circus Circus,donderdag 11 augustus 2016

Slapen bij een nachttemperatuur van tussen de 30 en 35 graden op het moment dat je je bed instapt tot een graad of 25 à 30 bij het krieken van de nieuwe dag valt niet mee. Toch is het ons redelijk gelukt. Ons geheim? Zo lang doorgaan dat je van moeheid bijna omvalt, dan slaap je zelfs in deze hitte nog vrij vlot in.

We worden wel alweer vroeg wakker in de vlot opwarmende campers. Dat is weer even doorbijten, na een korte nachtrust van een uur of 6. Er zit echter ook een positieve kant aan, want door het vroeg opstaan kunnen we op tijd naar onze bestemming van vanochtend en vanmiddag vertrekken: Valley of Fire State Park. Het is ongeveer een uurtje rijden tot we daar tussen 9 uur en half 10 arriveren. Het is nog rustig in het park, kortom we beginnen vandaag goed aan een nieuwe bloedhete dag.
Nog voordat we in het park arriveren is de eerste aanwinst voor de Wildlife Count al binnen. Een dikhoornschaap (woestijneditie) steekt vlak achter de camper van Jacky en Patricia de straat over. Na het passeren van de poorten van het park, waar we alweer een tientje mogen aftikken (State Parks zijn anders dan National Parks) zijn de eerste paar uitzichtpunten in het park al bijzonder te noemen. Bijzonder door de veelal rood gekleurde rotsen, die zomaar ineens in het landschap voor ons opdoemen. En dat midden in een omgeving, waar eigenlijk niet veel kleur inzit.

We rijden verder het park in en komen langs rotsformaties die namen hebben die de vorm of andere bijzonderheden ervan omschrijven. Zo zijn er bijvoorbeeld Atlatl rock (met primitieve tekeningen van een Atlatl – de voorloper van de pijl en boog), Elephant Rock (trekt enigszins op een olifant), Beehives (bijenkorven), enzovoorts). De apartheid van de formaties en de felheid en het aantal van de kleuren neemt gaandeweg steeds verder toe.

Uiteindelijk komen we aan bij het hoogtepunt van het park: Rainbow Vista. Een weg waarlangs, zoals de naam al doet vermoeden, rotsformaties in vrijwel alle kleuren van de regenboog liggen. Je hebt bijna een zonnebril nodig om al die verschillende kleuren te kunnen bekijken in de brandende zon. Wat een ongelooflijk schouwspel, als je het niet met eigen ogen zou zien zou je denken dat dit niet kan bestaan. De kleuren worden gevormd door allerlei mineralen en verschillende tijden van afzetting. Als je in de buurt bent en je wilt eens een keer iets écht bijzonders zien, dan mag je Valley of Fire State Park zeker niet overslaan. Kleefde er dan geen enkel nadeel aan ons bezoek hier? Nou, toch wel. Het was vandaag namelijk maar weer eens een luttele 38 graden, Celsius wel te verstaan, en wandelingen werden dan ook ontraden.

Het ontraden van wandelingen, dat gaat er bij sommigen onder ons wat minder goed in dan bij anderen, maar we waren het er allemaal toch wel over eens dat de wandeling naar de zogenaamde Firewave gedaan MOEST worden. Je loopt dan namelijk naar een paar rotsformaties met verschillende kleuren (afwisseling van rood en wit) die het aanzien meer dan waard zijn. De wandeling is slechts 1-2 kilometer lang. Maar bij een temperatuur van 38 graden blijkt dat nog een hele uitdaging. De weg loopt over rotsen en er is, op 1 klein puntje na, werkelijk nergens schaduw te bekennen. Dat de combinatie van 38 graden, geen schaduw en lopen over moeilijk begaanbare wegen aan je vreet dat merken we zodra we terug in de camper zijn. We hebben allemaal een beetje een “slag van de molen” te pakken, die pas na voldoende eten, drinken en afkoelen weer wegebt. Laat dat een les zijn: die waarschuwingen om niet te veel inspanning te leveren bij dit soort hitte zijn echt niet voor niets!
Na de middag zijn er nog een aantal uitzichtpunten, die we in wat groter tempo afwerken. We (Jacky en Patricia) willen namelijk graag nog gaan wassen en zwemmen op de camping in Vegas. Rond 16 uur zijn we daar terug en haasten we ons met voor de 3e maal insmeren met zonnebrand en naar de wasmachinehal. Daar aangekomen krijgen we het deksel op de neus; de washal is namelijk tot zaterdag gesloten, dus vergeet het maar wat dat wassen betreft. Gelukkig hebben we nog “maar” 2 volle vuilniszakken met vuile was, dus we wachten nog wel een paar dagen….

Dan maar het zwembad ingeplonst. En zowaar, voor het eerst sinds we in Las Vegas zijn hebben we het zowaar een beetje koel zodra we vanuit het zwembad in de schaduw gaan zitten. Nooit geweten dat kippenvel zo lekker kan aanvoelen: heerlijk gewoon! Na een korte zwemsessie is het alweer tijd om ons klaar te maken voor de 2e en tevens laatste nacht in Vegas. We beginnen rustig met een buffet in hotel Circus Circus, dat heel rustig wordt opgestart en waarbij je door een paar bediendes die niet heel erg fanatiek ogen je eigen tafel krijgt toegewezen. Mellissa of Jan eet vandaag gratis, want zij hadden nog een kortingsbon, waarbij Mellissa gelijk “club member” van het casino is geworden. Toch handig, wanneer je weer eens terug wilt komen…..

We besluiten om op te splitsen vanavond. We pakken 2-aan-2 de “Deuce” (bus die de hele Strip afrijdt) naar bijna het einde van de Strip, dat wil zeggen het laatste grote hotel genaamd “Mandalay Bay”. Van daaraf werken we onszelf langzaam, al lopend, een weg terug richting Circus Circus. Onderweg komen we langs de piramide van de Luxor, het vrijheidsbeeld en de Empire State Building van New York, de Eiffeltoren van Parijs, MGM Grand, de Bellagio (met een werkelijk magnifieke fonteinenshow begeleid door muziek, of muziek begeleid door een fonteinshow – het is namelijk een prachtig geheel), we duiken een M&M winkel (een wàt?....een M&M winkel, je weet wel van die ronde gekleurde chocolaatjes) binnen, we komen langs de gondels van de Venetian, grote billboard met Nederlandse dj’s, David Copperfield, Britney Spears enzovoorts die hier allemaal shows geven, we lopen hotel-in-hotel-uit en het ene is nog grootser en gekker dan het andere. Wanneer we het laatste stukje met de Deuce terug willen, blijkt dat helaas een illusie (van Copperfield?), want die zit overvol en we mogen niet meer mee. Zo komt het dat we ook het laatste stukje lopen en onze ogen nogmaals overbelasten met alle flikkerende lampen van Circus Circus.

En dan tenslotte – het is inmiddels alweer middernacht geweest – gaan “slotmachine” Mellissa en “roulettegek” Jacky nog even het casino in. In no time zijn ze 20 dollar p.p. lichter en kunnen we na 2 dagen overbelasting van alle zintuigen eindelijk de gekte van Las Vegas achter ons laten. De lichten op het RV park zijn gedimt en er heerst zowaar enigszins rust, wanneer we bij een comfortabele 35 graden of iets in die richting onze hoofden te ruste leggen.

WILDLIFE COUNT: dikhoornschaap, hagedissen, grondeekhoorntjes, en alle soorten en maten van dwellers (streep die ook maar van de lijst af, Jaap!)