Bled, Slovenië, maandag 14 juli 2014

Gisteravond, na een voortreffelijke Sloveense buffetmaaltijd, Duitsland voor de 4e keer wereldkampioen voetbal zien worden. Dan blijf je toch denken, wat als oranje nu in de finale had gestaan....? Maar ja, dat was helaas niet het geval. Doordat er weer een verlenging aan te pas moest komen lagen we wel weer enigszins laat in ons bed. Laat, omdat we vanochtend alweer vroeg op wilden staan.

“Waarom wil een mens tijdens zijn vakantie vroeg opstaan?” horen we een aantal mensen denken. Nou, dat zullen we jullie vertellen. Er stond namelijk het nodige op ons “sightseeing-programma“ vandaag. Wat te denken van het enige echte nationaal (natuur)park van Slovenië? Het Triglav National Park. Een behoorlijk groot park, voornamelijk bestaand uit bergen, dalen en rivieren. Rivieren zoals de felblauw gekleurde Soča. En wat die bergen en dalen betreft, nou, dat hebben we geweten...

Vanuit ons hotel vertrokken we iets na negenen voor een tocht naar het hart van het nationaal park. Die tocht zou volgens de boekjes ongeveer een uur en een kwartier duren. Geen probleem, dat zou makkelijk moeten lukken en “mooi!” dachten wij, dan gaan we eerst even het informatiecentrum bezoeken om vervolgens een wandeling of 3 te kunnen doen. Tijd zat , nietwaar?

Onderweg naar het infocentrum lagen er echter 50 haarspeldbochten en menig stukje weg met een stijgingspercentage waar de gemiddelde berg uit de Tour de France groen van jaloezie van wordt. En wat is dan de logische keuze voor je vervoer? Inderdaad....met zijn 4-en in de Suzuki Alto van Patricia. Heuveltje op, heuveltje af, versnellinkje op en....snel weer versnellinkje af. Het grootste deel van de route werd gereden in de versnellingen 1 en 2. Je snapt dat wij over een stuk van ruim 60 kilometer van het hotel naar het park ietsjes langer deden. Rond het maar af op een uur of 2. De plannen vielen behalve letterlijk (wat een hondenweer vandaag) dus ook figuurlijk (qua tijd) enigszins in het water.

Overigens voor de echte durfals onder ons: door alle 50 haarspeldbochten mag je “gewoon” 90 km/uur rijden. Knappe jongen of meisje als je dat voor elkaar krijgt zonder door de veelal houten (ja, je leest het goed: HOUTEN) vangrails te denderen. Verder weer een nieuw verkeersbord gezien vandaag: een motor op zijn kant met een mannetje dat er half naast hangt.....het staat op de stukken waar de wegen het grootste aantal gaten vertonen....rara.....wij konden de bijbehorende Sloveense tekst niet lezen, maar wij houden het op valgevaar voor motorrijders. Voeg die maar toe aan het theorieboek voor je rijbewijs!

Wat konden we dan tussen het autorijden en schuilen voor de regen door dan nog wel doen? Nou, eerst een wandeling maken die je gerust als “halsbrekend” kunt omschrijven. Na een warming-up over gladde stenen en glibberige houten balken eindigde dit juweeltje bij een waterval die vanuit een soort kloof in een rots tevoorschijn komt. De echt goed verzekerden liepen het laatste stuk in de regen nog even met als enige hulpmiddel een dun staalkabeltje (om je aan vast te houden, maar misschien kon je je er achteraf bekeken beter aan zekeren), maar wij keerden (inclusief onze paraplu’s en nog niet gebroken nek) maar op tijd om. Snel een paar foto’s maken en op naar de volgende wandeling.

Nou ja, op ZOEK naar de volgende wandeling mag je daar van maken. Er zouden in het centrum van het nationaal park langs de rivier de Soča wel 4 wandelingen op korte afstand te vinden moeten zijn, maar veel verder dan een vaag bordje langs de kant van de weg, circa 500 meter lopen (langs diezelfde bergweg zonder voetgangerspad of iets dergelijks) vanaf de dichtstbijzijnde parkeerplaats. Misschien dat het lag aan onze Hollandse logica, maar het ging er bij ons niet in dat dit de bedoeling kon zijn. Nog wat verder zoeken leverde echter geen nieuw aanknopingspunt richting het begin van een route op. Omdat de tijd inmiddels ook al flink doortikte besloten we dan maar terug richting Bled te rijden. Onderweg hebben we alweer een nieuw land aan onze reis toegevoegd. We zijn namelijk een stukje door Italië gereden. Onderweg nog een keer gestopt voor wat mooie foto’s van die schöne blaue Soča en op naar een wat beter vindbare kloof.

Kloven lopen, dat mag je toch langzamerhand wel een beetje als onze specialiteit gaan zien. Inmiddels hebben we al menig snelstromende rivier tussen hoog oprijzende rotsen bezocht. En weet je, we krijgen er nooit genoeg van! Ook deze kloof, de Vintgar kloof geheten, was weer zeer de moeite waard. Een mooi wandelpad, gedeeltelijk rots, gedeeltelijk hout met diverse bruggen en bruggetjes over het alweer erg blauwe en kraakheldere water leidt je uiteindelijk naar de Sum waterval. Ook die is een bezoekje zeker waard. Daarbij wel even een tip: wanneer je namelijk aan het schijnbare eind van het wandelpad bent gekomen heb je niet 1, maar 2 watervallen gezien. De laatste is vanaf het tentje met allerhande versnaperingen niet goed te zien, simpelweg omdat je er praktisch bovenop staat. Wanneer je dan denkt: laat ik eens verder naar beneden lopen om een mooie foto te kunnen maken, pak dan de trap naar beneden die rechts achter het tentje begint. Wat je in ieder geval niet moet doen, en al helemaal niet op een regenachtige dag als vandaag, is vanaf het tentje de loopbrug over steken en daar via een pad naar boven gaan lopen. Je komt uiteindelijk ook op de plaats van bestemming hoor, daar niet van. Maar dan heb je op een dag als vandaag wel ongeveer een kilometer moddergeworsteld! Een beter woord is er niet voor, onze bergschoenen zagen er na deze wandeling niet meer uit, maar het had maar een haar gescheeld of we zagen er zelf net zo uit als onze schoenen. Wat een geglibber en geglij door de modder!

Na uiteindelijk een paar mooie foto’s van de 2e waterval (vermoedelijk is dit dan toch de Sum waterval) genomen te hebben, zetten we de looppas erin op weg terug naar de ingang annex uitgang van de kloof. Het begint namelijk ook nog eens te onweren aan het eind van de kloof en ook de regen begint weer gestaag op ons hoofd te kletteren.

Terug in het hotel gaan we weer aan het onbeperkte buffet voor slechts 13 eurootjes. We laten het ons goed smaken en lopen daarna tevreden terug naar onze hotelkamers. Morgen wacht Kroatië, na hopelijk nog een bezoek aan een mooie grot hier dichtbij Bled.

WILDLIFE COUNT: 3 (berg?)schapen, diverse vogels in en om kloven en een grote snurkende beer op de achterbank van een Suzuki, genaamd Jan.