Whistler, 13 juli 2013

Na een korte rit (circa 30 kilometer) komen we in Whistler aan. Wat een commercieel stadje zeg! Parkeerplaatsen zover je kunt kijken, bars, eettenten, enz enz. Duidelijk ook te zien dat het hier een zeer omvangrijk skigebied betreft. Op een bord staan een groot aantal skiliften en skipistes ons aan te staren. Weliswaar een groot aantal met een rood kruis voor de naam als teken dat ze gesloten zijn, maar dan blijven er nog genoeg over om vandaag ons voordeel mee te doen. Tja...en nu denken jullie natuurlijk dat ik het alleen over de skiliften heb? Nou, vergeet dat maar, er is namelijk ook nog steeds een skipiste geopend, zo bijna halverwege juli! Terwijl we naar boven gaan met 1 van de stoeltjesliften zien we flink wat mensen onder ons door skiën en snowboarden. Echt een maf gezicht in deze tijd van het jaar, maar ook onze (alles behalve) sneeuwschoenen beginnen te jeuken wanneer we dat zien.

Er valt nog iets bijzonders te vertellen over 1 van de skiliften overigens. Dat is namelijk een skilift met een wereldrecord op zijn of haar (wat voor geslacht heeft een skilift eigenlijk?) naam. Het is de langste en hoogste skilift (met gesloten gondels) van zijn soort en loopt van de ene hoge bergtop (Whistler Mountain) naar de andere (Blackcomb Mountain). Je bent 13 minuten onderweg en je hebt rondom een adembenemend uitzicht op besneeuwde bergtoppen.

Aangekomen bij Blackcomb mountain stappen we in een shuttlebus die ons naar de dichtstbijzijnde skilift brengt, die ons vervolgens naar de bovenkant van de geopende skipiste brengt. Verder staat hier op beide bergtoppen nog de "Inuksuk", het indiaanse symbool dat de mascotte van de Olympische Spelen van 2010 was. Je kunt mooie foto's maken met de Inuksuk en de machtig mooie sneeuwwereld in de achtergrond.We treffen het bovendien met het weer, want wat kun je vandaag ver kijken! Enige nadeel van skiliften en deze hoogte: het waait nogal behoorlijk, wat 3 van ons het nodige kippevel bezorgd (want korte broeken aangedaan, er was immers 27 graden Celsius voorspeld vandaag, helaas vergaten wij daarbij te bedenken dat dat waarschijnlijk in het dal en niet op de berg gold).

Nog even terug naar de shuttlebus, want daar valt nog wel iets over te vertellen en dan met name over onze chauffeur. John A. ("Johneeeeeee" spreekt de man het zelf uit) genaamd, type kabouter, ongeveer 1m60 lang met baard en een oversized zonnebril op de neus, blijkt een echte grappenmaker te zijn. Die ons onderweg (ritje van nog geen 5 minuten) weet te overladen met feitjes, maar ook evenveel complete nonsens over Whistler en omgeving. Het enige verhaal waarvan wij met enige zekerheid durven te beweren dat het waar is, is dat Whistler zijn naam dankt aan de marmotten die in grote getale op de berghellingen te vinden zijn (wij zien er ook minstens 4 onderweg). Die beesten maken namelijk regelmatig een hoog fluitend geluid ("whistling sound").

Na een lange dag heen en weer getransporteerd worden tussen de berghellingen en pistes (honderden kilometers voor de echte liefhebbers van sneeuw: misschien ooit nog eens een mooie wintersportbestemming? Want slechts 5 weken geleden lag er op de berghelling waar we nu met de bus rijden nog een METER SNEEUW!) dalen we weer af met 2 skiliften. De eerste skilift is een stukje onderweg, wanneer we in de verte op de grond onder ons ineens een zwarte vlek zien opdoemen. We komen dichterbij en ja hoor....je raadt het al....beer nummer 8 laat zich zien. Een fors exemplaar van een zwarte beer, waarbij we blij zijn dat de skilift toch iets hoger is dan een paar meter. Prachtig om ook op deze manier eens een beer te kunnen bewonderen.

Tenslotte nog de:

WILDLIFE COUNT: een zwarte beer, 4 marmotten en een hert