icewalk en icefieldsparkway 7 juli
08 Juli 2013 | Canada, Athabasca
Icefields Parkway, nabij Columbia Icefield, 7 juli 2013
Vandaag hebben we iets heel bijzonders gedaan. Lopen over een eeuwenoude gletsjer. Jullie kennen dat wel, zo'n tong van ijs die ontstaat door het samendrukken van sneeuw op een groot bergplateau. Vanuit de samengedrukte sneeuw ontstaat ijs die er onderuit uit wordt geperst. Dit ijs "loopt" dan vanzelf de berghellingen af, waardoor een gletsjer ontstaat. Op een paar honderd meter vanaf onze camping (zonder receptie, dat is ook wel een merkwaardig verhaal trouwens. Plekjes zelf reserveren door middel van een kaartje dat je op de lege campingplaats hangt, waardoor die tijdelijk van jou wordt) zijn meerdere gletsjers te vinden. De gletsjers ontstaan in dit geval uit het Columbia Icefield. Een sneeuwveld van 20 x 10 kilometer en tientallen, misschien wel honderden meters dikte. De Athabaska gletsjer is de gletsjer die we samen met een gids en een groep van 10 Japanners belopen. En dat is best wel bijzonder, want de meeste mensen gaan OF de gletsjer niet op, OF rijden met een bus helemaal naar boven waar er ook over de gletsjer gelopen mag worden. Maar daar heb je maar een korte tijd en krijg je waarschijnlijk minder uitleg.
Onze gids heet J.C. en dat snappen onze Japanse vrienden niet direct. Hij legt het daarom even duidelijk uit: "my name is J.C as in Jezus Christ", om daar vervolgens aan toe te voegen: "..and I can also walk on water, as you will see shortly". (Vertaling: J.C. als in Jezus Christus....en ik kan ook over water lopen, dat zullen jullie straks wel zien). De toon is gezet, deze man is een grapjas en dat maakt de wandeling wel zo leuk. Onderweg krijgen we een hoop uitleg over hoe de gletsjer is ontstaan en de natuurmechanismen die nu ook nog steeds aan het werk zijn. Murene, een hoop stenen die de gletsjer achterlaat op zijn pad terug. Het Columbia Icefield is een "gezond" sneeuwveld wat betekent dat er ieder jaar 10 tot 20 METER sneeuw bijkomt. De Athabaska gletsjer groeit daardoor ieder jaar ongeveer 15 meter, maar let op: hij slinkt door de dooi ieder jaar 30 meter. Dat is per jaar dus minus 15 meter. Gelukkig is de gletsjer momenteel nog ongeveer 4 kilometer lang en 1 kilometer breed.
Onze Japanse vrienden zijn ook in de stemming. We krijgen koffie aangeboden en ze hebben hun eigen gids meegenomen die het engels van de gids razendsnel omzet in japans. Je zult begrijpen dat wij straks vloeiend japans spreken wanneer we terug in Nederland zijn. Sushi nakamori Tokio!
Na 3 uur lopen zijn we weer terug bij ons startpunt en kunnen we de route langs de Icefields Parkway vervolgen. Onderweg weer prachtige uitzichten op gletsjers, besneeuwde bergtoppen en uitgestrekte vlaktes tussen de bergen in. Onderweg naar de camping langs de weg op een heerlijk rustig plekje gegeten. Langs de rustig stromende rivier, windje in het gezicht, zonnetje op de bol en weer die prachtige bergtoppen om het plaatje compleet te maken. Heerlijk!
Na het eten nog een paar uitzichtpunten bekeken en dan op weg naar de camping. Via een zeer hobbelige B-weg. In de 2e camper van Jacky en Patricia wordt deze weg al ongeveer vervloekt vanwege het gehobbel van al onze spullen door de hele camper. Dan komen we bij een bocht in de weg met daarna gelijk een brug over de rivier. De voorste camper van Jan en Mellissa komt abrupt tot stilstand. En de reden?.....Nee.....geen pech......Nee.....geen blokkade van de weg....maar een ZWARTE BEER! We stappen uit (lekker verstandig) om beter te kunnen kijken. En de beer rent van de brug af naar de rivier en steekt daar over. Waarschijnlijk steekt hij, die waarschijnlijk een zij is, opnieuw over buiten ons gezichtsveld. Want wij concentreren ons ondertussen op een 2e beer (een jonge zwarte beer, die nog grotendeels bruin van kleur is) die ineens in Jacky's achteruitkijkspiegel verschijnt bij de brug. Langzaam achteruit gereden en de beer blijft rustig zitten. Foto's, filmpjes, wij schieten snel het bewijsmateriaal terwijl de jonge beer LANGS EN TUSSEN ONZE CAMPERS DOOR BANJERT. Ongelooflijk, toch maar snel die deuren even op slot en genieten van dit prachtige dier. Ook de volwassen zwarte beer loopt nog steeds rond en ook daar zijn foto's en filmpjes van gemaakt.
Na dik een half uur genieten rijden we gauw verder naar de camping. Het is inmiddels half 10 geweest en we zijn gaar, maar niet moe. Vol adrenaline gaan de verhalen die avond over......uiteraard.....beren. We slapen moe maar voldaan in. Dit mee te mogen maken hadden we nooit durven dromen!
WILDLIFE COUNT: 2 zwarte beren (oud en jong) rondom onze campers en herten die in het wild rondlopen over de camping (volwassen en jongen)
Vandaag hebben we iets heel bijzonders gedaan. Lopen over een eeuwenoude gletsjer. Jullie kennen dat wel, zo'n tong van ijs die ontstaat door het samendrukken van sneeuw op een groot bergplateau. Vanuit de samengedrukte sneeuw ontstaat ijs die er onderuit uit wordt geperst. Dit ijs "loopt" dan vanzelf de berghellingen af, waardoor een gletsjer ontstaat. Op een paar honderd meter vanaf onze camping (zonder receptie, dat is ook wel een merkwaardig verhaal trouwens. Plekjes zelf reserveren door middel van een kaartje dat je op de lege campingplaats hangt, waardoor die tijdelijk van jou wordt) zijn meerdere gletsjers te vinden. De gletsjers ontstaan in dit geval uit het Columbia Icefield. Een sneeuwveld van 20 x 10 kilometer en tientallen, misschien wel honderden meters dikte. De Athabaska gletsjer is de gletsjer die we samen met een gids en een groep van 10 Japanners belopen. En dat is best wel bijzonder, want de meeste mensen gaan OF de gletsjer niet op, OF rijden met een bus helemaal naar boven waar er ook over de gletsjer gelopen mag worden. Maar daar heb je maar een korte tijd en krijg je waarschijnlijk minder uitleg.
Onze gids heet J.C. en dat snappen onze Japanse vrienden niet direct. Hij legt het daarom even duidelijk uit: "my name is J.C as in Jezus Christ", om daar vervolgens aan toe te voegen: "..and I can also walk on water, as you will see shortly". (Vertaling: J.C. als in Jezus Christus....en ik kan ook over water lopen, dat zullen jullie straks wel zien). De toon is gezet, deze man is een grapjas en dat maakt de wandeling wel zo leuk. Onderweg krijgen we een hoop uitleg over hoe de gletsjer is ontstaan en de natuurmechanismen die nu ook nog steeds aan het werk zijn. Murene, een hoop stenen die de gletsjer achterlaat op zijn pad terug. Het Columbia Icefield is een "gezond" sneeuwveld wat betekent dat er ieder jaar 10 tot 20 METER sneeuw bijkomt. De Athabaska gletsjer groeit daardoor ieder jaar ongeveer 15 meter, maar let op: hij slinkt door de dooi ieder jaar 30 meter. Dat is per jaar dus minus 15 meter. Gelukkig is de gletsjer momenteel nog ongeveer 4 kilometer lang en 1 kilometer breed.
Onze Japanse vrienden zijn ook in de stemming. We krijgen koffie aangeboden en ze hebben hun eigen gids meegenomen die het engels van de gids razendsnel omzet in japans. Je zult begrijpen dat wij straks vloeiend japans spreken wanneer we terug in Nederland zijn. Sushi nakamori Tokio!
Na 3 uur lopen zijn we weer terug bij ons startpunt en kunnen we de route langs de Icefields Parkway vervolgen. Onderweg weer prachtige uitzichten op gletsjers, besneeuwde bergtoppen en uitgestrekte vlaktes tussen de bergen in. Onderweg naar de camping langs de weg op een heerlijk rustig plekje gegeten. Langs de rustig stromende rivier, windje in het gezicht, zonnetje op de bol en weer die prachtige bergtoppen om het plaatje compleet te maken. Heerlijk!
Na het eten nog een paar uitzichtpunten bekeken en dan op weg naar de camping. Via een zeer hobbelige B-weg. In de 2e camper van Jacky en Patricia wordt deze weg al ongeveer vervloekt vanwege het gehobbel van al onze spullen door de hele camper. Dan komen we bij een bocht in de weg met daarna gelijk een brug over de rivier. De voorste camper van Jan en Mellissa komt abrupt tot stilstand. En de reden?.....Nee.....geen pech......Nee.....geen blokkade van de weg....maar een ZWARTE BEER! We stappen uit (lekker verstandig) om beter te kunnen kijken. En de beer rent van de brug af naar de rivier en steekt daar over. Waarschijnlijk steekt hij, die waarschijnlijk een zij is, opnieuw over buiten ons gezichtsveld. Want wij concentreren ons ondertussen op een 2e beer (een jonge zwarte beer, die nog grotendeels bruin van kleur is) die ineens in Jacky's achteruitkijkspiegel verschijnt bij de brug. Langzaam achteruit gereden en de beer blijft rustig zitten. Foto's, filmpjes, wij schieten snel het bewijsmateriaal terwijl de jonge beer LANGS EN TUSSEN ONZE CAMPERS DOOR BANJERT. Ongelooflijk, toch maar snel die deuren even op slot en genieten van dit prachtige dier. Ook de volwassen zwarte beer loopt nog steeds rond en ook daar zijn foto's en filmpjes van gemaakt.
Na dik een half uur genieten rijden we gauw verder naar de camping. Het is inmiddels half 10 geweest en we zijn gaar, maar niet moe. Vol adrenaline gaan de verhalen die avond over......uiteraard.....beren. We slapen moe maar voldaan in. Dit mee te mogen maken hadden we nooit durven dromen!
WILDLIFE COUNT: 2 zwarte beren (oud en jong) rondom onze campers en herten die in het wild rondlopen over de camping (volwassen en jongen)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
